Franciscus, de wolventemmer uit Assisi

Als Franciscus, min of meer onder druk van zijn vader, zich aanmeldt bij de vijfde kruistocht, weet hij al bij de eerste stop onderweg naar Rome dat hij hier niet op zijn plaats is. Vooral de te vlotte ‘christelijke’ legitimering van de kruistocht door de aalmoezenier choqueert hem en teleurgesteld keert hij terug naar Assisi. Daar gaat hij op zoek naar de zin van zijn bestaan.

Tijdens het nadenken daarover hoort hij in het kerkje San Damiano een stem: ‘Herstel mijn kerk in verval.’ Hij vat dat letterlijk op en restaureert drie vervallen kerken. Als hij daarmee klaar is, neemt zijn ontevredenheid over die letterlijke uitleg van ‘herstellen’ toe. Dan dringt zich de vraag op: ‘Hoe word ik een instrument van de vrede?’

Door gesprekken met dieren, vrienden, een melaatse en vooral de filosoof ontdekt hij welk levenspad echt bij hem past. Dat pad is de smalle weg, de enige weg waar mensen rekening met elkaar moeten houden.

De filosoof stelt Franciscus voor de rol van wolventemmer op zich te nemen. Een rol die hard nodig is in een gepolariseerde wereld, waar mensen door onverschilligheid en vooroordelen vaak wolven voor elkaar
(‘homo hominilupus’) worden. Voor Franciscus de kans om instrument van de vrede te worden.

Dat je daar geen ‘watje’ voor hoeft te zijn, bewijst Franciscus in zijn ‘Rap voor de paus’ waarin hij klip en klaar het absurd grote verschil tussen weelde en armoede aan de kaak stelt.