De balanceeract die geloven heet

De balanceeract die geloven heet

‘Met de belijdenis is de basis weg, de hemel leeg, het godsbeeld verdampt, bijbelverhalen van hun historische basis ontdaan – wat blijft er nog over?‘

‘Het kerkje van Fransum is een stille klankkast geworden: de lofzang, het Woord, de preek ze zijn verstomd. Toch brengt het kerkje de vragen zélf tot klinken, roept ze als het ware op. Dan is de kerk op z’n mooist als het dat oproept, verwijzend naar.…’

Kan de lezer bovenstaande vraag beantwoorden, het stippellijntje invullen? Kan die uitleggen wat geloven voor haar/hem is? Of alleen wat het niet (meer) is: de geloofsbelijdenis onderschrijven, de Bijbel ‘geloven’. Maar wat dan wel?

Na de ruimte uitgezet te hebben voor een ander dan wetenschappelijk perspectief op het leven, biedt De balanceeract die geloven heet tien perspectieven om de vraag naar wat geloven kan zijn te beantwoorden. Perspectieven, handreikingen – meer niet.

Geloven is als een reis, een pelgrimage te beschrijven, vol onzekerheden – een uitdaging voor de één, beangstigend voor een ander. Geloven is verlangen – maar naar wat? Openheid, ruimte, of juist naar houvast? Velen zien geloven als ‘gewoon doen’, moraal – maar is dat niet te gemakkelijk, zo’n directe lijn tussen geloof en moraal? Levinas maakt het ons wat moeilijker dan dat.

Zo balanceert de moderne gelovige door het leven, door geloven, op zoek naar betekenis, naar evenwicht. Naast de blik van theologen en filosofen speelt die van de literatuur een grote rol. Gedichten en verhalen, ondermeer Kafka’s beroemde verhaal Voor de Wet, bieden verrassende perspectieven op wat geloof kan zijn.