Gezicht achter de stempel

“Het verdroot me dat mensen nog altijd niet het vertrouwen wilden tonen dat ik zo graag wilde hebben”. Aan het woord is Michel, een zachtmoedig jongetje dat volkomen helder waarneemt, de wereld om hem heen steeds beter begrijpt, maar nooit zijn zegje kan doen. Want niemand geeft hem het woord.
En waarom niet? Omdat hij ooit – onterecht – bestempeld is als ‘minder bedeeld’. Hij wordt uit huis geplaatst, hij moet naar een ZMLK-school en – hij heeft altijd heel andere schoenen dan zijn vriendjes. En dat op een leeftijd dat kinderen het liefst normaal zijn en niet opvallen.
Michel Opermeer
Inmiddels is Michel Opermeer een zachtmoedige dertiger die ons zijn prachtige autobiografie schenkt. Hij is een gediplomeerde ICT-er, en met trots zelfredzaam. Wie had dat gedacht, vroeger, toen hij alleen maar te horen kreeg dat hij zijn beperkingen moest accepteren?
Wie zijn verhaal kent, zal voorgoed anders kijken naar een kind dat bestempeld is als ‘raar’ of ‘moeilijk’. Michels lezers leren langs de diagnose kijken, zeggen niet te snel ‘je moet je beperkingen accepteren’, maar kijken en luisteren naar dat kind, want zij weten: “Misschien is het wel een Michel!”