De titel van dit boek is een paradox. In de visie van Anne Vogy zijn ‘verlicht’ en ‘borderline’ concepten die in het leven zijn geroepen om je geloof in je identiteit te bevestigen. Je identiteit waaraan je je hoopvol vastklampt om vermeend lijden op te roepen. Als jij echt denkt dat jij het bent die in de shit zit dan wordt hier al lezend ontdekt dat nou juist die jij niet bestaat.

Hoe zat dat ook al weer met die identiteit? Wat was dat ook al weer? Onze identiteit is het geheel van voorstellingen dat wij mensen van onszelf hebben, zei een verlichte leraar ooit eens. Maar verlichting wordt als concept juist in het leven geroepen, zo meent Anne, om het geloof in je identiteit te bevestigen.

Anne werd ooit gediagnostiseerd als ‘borderliner”, dat grensgeval betekent, een term die vroeger werd gebruikt voor mensen die niet goed geplaatst konden worden als ‘neurotisch of psychotisch’. “Borderliners zijn mensen die worstelen met gevoelens die zij uit angst willen beheersen of ontkennen enerzijds, aan de andere kant worstelen zij met hun sterk aangeboren gevoel voor de natuurlijke staat: een leegte.”

Voor Anne Vogy is dat besef van leegte zowel een uitdaging als een bevrijding. De leegte is in haar visie dan ook het antwoord op de zin van het bestaan: tijdloos aanwezig zijn. “Ik bezit niets; geen droom, geen illusie, geen zelf en ook geen weten.” Dat maakt dit boek zo bijzonder. Deze helderheid vraagt erom gedeeld te worden met de lezers: het is geschreven voor alle mensen die zoekende zijn naar de ultieme waarheid rondom de vraag: ‘wie ben ik’.