‘De dood van een ouder, wanneer je zelf al lang en breed volwassen bent, is geen wereldschokkend nieuws. Maar toen mijn moeder plotseling overleed stond mijn wereld op zijn kop. Of beter gezegd; ik was er ondersteboven van.’

In dit boek beschrijft Iepie Kroese hoe ze, met vallen en opstaan, leert omgaan met het verlies van haar moeder. Op rake en toegankelijke wijze, verwoordt ze de worstelingen die een rouwproces met zich mee kan brengen. Door de dood van haar moeder ontstaat, naast de angst voor de dood, ook een nieuwsgierigheid naar dit onontkoombare gegeven. ‘Ik besef hierdoor dat,’ zo schrijft Iepie Kroese in dit boek, ‘om vertrouwd te raken met vergankelijkheid, het belangrijk is zoveel mogelijk voluit te leven. Want leven betekent voortdurend loslaten of misschien beter gezegd: toelaten.

Steeds vaker ervaar ik het leven als een krachtig stromende rivier die zich niet laat hinderen door de blokkades die ik opwerp.’ Het overlijden van haar moeder was een katalysator om op zoek te gaan naar antwoorden op diepere levensvragen. Dit maakt het boek tot een verslag van een zoektocht op het gebied van leven en dood, liefde en verdriet, zoeken en hervinden. Een zoektocht die in essentie universeel en van alle tijden is.