Nooit meer alleen

Nooit meer alleen

Liefhebben en loslaten. Grote woorden, vooral als ze echt doorleefd en diep doorvoeld worden. Wat hebben we in huis als de liefste overlijdt, hoe onderga je deze heftige tijd en hoe blijf je overeind? De wereld staat even stil als zo’n verlies je treft. Ook al weet je dat er een dag komt dat je afscheid moet nemen van elkaar en kun je hier samen best eerlijk en open over praten, dan nog is de realiteit zo onvoorstelbaar pijnlijk en confronterend. Al weet je dat er troost en hoop is in je geloof, dan nog blijft het donkere dal van de schaduw des doods (psalm 23) je niet bespaard. 

Al schrijvend probeerde de schrijfster in deze loodzware maanden onder woorden te brengen wat er gebeurde en wat dit met haar deed. Ervaringen waar in eerste instantie nauwelijks woorden voor te vinden zijn, worden realiteit op papier. Vooral omdat het een uitingsvorm is die heel goed bij haar past. Als je het lastig vindt om over je gevoelens en gedachten te praten, maar wel wilt delen in dat wat je raakt, is een dagboek daar een goede vorm voor.